Ζύγκμουντ Μπάουμαν – Σεξ χωρίς αγάπη
Η σεξουαλική ηδονή είναι αναμφισβήτητα η κορυφαία των ευχάριστων απολαύσεων· υπηρετεί, πράγματι, σαν πρότυπο βάσει του οποίου υπολογίζονται όλες οι υπόλοιπες απολαύσεις, οι οποίες εν τέλει είναι, κατά γενική ομολογία, ισχνές αντανακλάσεις στην καλύτερη, φτηνές απομιμήσεις στη χειρότερη. Ό,τι ειπώθηκε παραπάνω για τη στρατηγική της ζωής, η οποία αφορά τη συλλογή απολαύσεων γενικά, εφαρμόζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό σ’ αυτή καθαυτή τη μεταμοντέρνα εκδοχή του ερωτισμού: την «πολιτιστική επεξεργασία» του σεξ.
Jane Jacobs – Οι γειτονιές των πόλεων
Η λέξη γειτονιά έχει φτάσει να ακούγεται σαν ρομάντζο. Ως συναισθηματική έννοια, η «γειτονιά» είναι επιβλαβής για τον πολεοδομικό σχεδιασμό. Μας οδηγεί στην προσπάθεια να παραποιούμε τη ζωή στην πόλη σαν να πρόκειται για αντιγραφή του χωριού ή της κωμόπολης. Αυτή η συναισθηματικότητα παίζει μόνο μαζί με τις αγνές προθέσεις αφήνοντας απ’ έξω την κοινή λογική.
Φιλίπ Μυρέ – Για τον φεστιβισμό ως γλώσσα και ως ιδεολογία
Αν η εποχή μας είναι τέτοια, ώστε το συγκεκριμένο να υποχωρεί, όπως ένα δάπεδο που καταρρέει, όλα όσα αποκρύπτονται από την κυρίαρχη γλώσσα αποτελούν αυτή την κατάρρευση. Ο τρόπος που βλέπει τον κόσμο ο homo festivus είναι μια μυθοπλασία που περικλείει τα ιδιαίτερα συμφέροντά του ως «άρχουσας τάξης». Μ’ αυτές τις φαινομενικά μη-συνεκτικές φλυαρίες, αποσκοπεί σε ένα μόνο πράγμα…
Camille Paglia – Κρετίνοι, βερμπαλιστές, τύραννοι και λοιποί ακαδημαϊκοί
Τα παιδιά του Μάη ξανάρχονται. Είκοσι χρόνια πέρασαν, και πολλοί από μας, είτε λόγω βλακείας, είτε λόγω ύβρεως, είτε λόγω γκαντεμιάς, πέθαναν ή αφέθηκαν κοιμώμενοι στη γη των λωτοφάγων. Επιπόλαιοι αριβίστες έκαναν κατάληψη στα ανάκτορα, λεηλατώντας και σπαταλώντας τον θησαυρό που με ευγενές ήθος διαφύλαξαν τόσες και τόσες γενεές. Ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσει το τοπίο.
Ζύγκμουντ Μπάουμαν – Έρως και ερωτισμός
Σεξ, ερωτισμός και αγάπη είναι ενωμένα, αν και διαφορετικά. Μετά βίας μπορούν να υπάρξουν ανεξάρτητα το ένα απ’ το άλλο, όμως, ακόμα κι έτσι, η ύπαρξή τους εξαντλείται σ’ έναν διαρκή πόλεμο ανάμεσά τους για την ανεξαρτησία τους. Είτε διαδοχικά είτε ταυτόχρονα, τα μεταξύ τους σύνορα μεταβάλλονται με άγριους ρυθμούς από τα πεδία μαχών για την υπεράσπιση των γραμμών και από τις εισβολές.
Φιλίπ Μυρέ – Για τον homo festivus και τον φεστιβισμό
Ο homo festivus βρίσκεται παντού και πουθενά. Πλέον, δεν έχει και πολύ μεγάλη σχέση με τα ανθρώπινα όντα των αρχαίων πολιτισμών. Kανείς δεν μπορεί να θεωρηθεί πιο πολύ από έναν άλλον homo festivus, διότι κανείς δεν είναι κάτι άλλο παρά homo festivus.
James C. Scott – H «δωρεάν» ευπρέπεια των μικροαστών
Από τους Σκαφτιάδες και τους Ισοπεδωτές του Αγγλικού Εμφυλίου Πολέμου, τους Μεξικανούς χωρικούς του 1911, τους Ισπανούς αναρχικούς για σχεδόν έναν αιώνα, τα τόσα και τόσα αντιαποικιοκρατικά κινήματα μέχρι τα μαζικά κινήματα στη σύγχρονη Βραζιλία, η επιθυμία και γη και για αποκατάσταση της χαμένης γης είναι το βασικό μοτίβο των πιο ριζοσπαστικών, εξισωτικών, μαζικών κινημάτων. Δίχως τα θέλγητρα του μικροαστικού ονείρου, δεν θα είχαν ελπίδες για τίποτα.
Κρίστοφερ Λας – Γιατί η Αριστερά δεν έχει κανένα μέλλον
Αυτή η μπαγιάτικη πολεμική, γεμάτη ηθική κατακραυγή και θεωρητική αερολογία, δείχνει άθελά της γιατί η Αριστερά δεν έχει κανένα μέλλον. Καθώς είναι ανίκανη να εξηγήσει την επιμονή στη θρησκεία, στις οικογενειακές αξίες και στην ηθική της προσωπικής ευθύνης πλην της καταγγελίας τους ως εκφράσεις ψεύδους συνείδησης –ως προϊόντα πλύσης εγκεφάλου ή ως ανορθολογικές προσκολλήσεις σε «απλές και εύκολες απαντήσεις» κατόπιν «δυο δεκαετιών κοινωνικού ξεσηκωμού»–, η Αριστερά απέμεινε χωρίς υποστηρικτές.
James C. Scott – Μικροαστικά όνειρα: το δέλεαρ της ιδιοκτησίας
Για να μην τα πολυλογούμε, ο homo sapiens εμφανίστηκε πάνω-κάτω πριν από 200.000 χρόνια. Τα κράτη «επινοήθηκαν» μόλις πέντε χιλιάδες χρόνια πριν, και μέχρι πριν περίπου καμιά χιλιετία η πλειοψηφία της ανθρωπότητας ζούσε έξω απ’ αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε κράτος. Όσοι ζούσαν εντός εκείνων των κρατών ήταν μικροϊδιοκτήτες (γεωργοί, τεχνίτες, καταστηματάρχες, έμποροι).
James C. Scott – Εγκώμιο στους μικροαστούς
Είναι καιρός να πούμε μια καλή κουβέντα για τους μικροαστούς. Σε αντίθεση με την εργατική τάξη και τους καπιταλιστές, οι οποίοι βρίθουν από εκπροσώπους, οι μικροαστοί σπάνια, έως καθόλου, μιλούν εξ ονόματός τους. Και ενώ οι καπιταλιστές μαζεύονται στους συνδέσμους βιομηχάνων και στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός, και η εργατική τάξη συναθροίζεται στα συνέδρια των συνδικάτων, η μία και μοναδική φορά, απ’ όσο θυμάμαι, που η μικροαστική τάξη μαζεύτηκε εις το όνομά της ήταν το 1901 στο Πρώτο Παγκόσμιο Συνέδριο Μικροαστών στις Βρυξέλλες. Δεύτερο Συνέδριο δεν υπήρξε ποτέ.