Όλοι μας προσέχουμε το «look» μας. Από τη στιγμή που δεν μπορείτε να αντλήσετε μια αξία από την ίδια σας την ύπαρξη (δεν κοιτάμε πλέον ο ένας τον άλλον – και η σαγήνη φτάνει σε ένα τέλμα!), αυτό που απομένει είναι η επιτέλεση μιας πράξης εμφάνισης, χωρίς πραγματικά να νοιάζεστε για το είναι σας, ή ακόμα και για το ίδιο το εμφανίζεσθαι.
Η μη-συναίνεση (που, βέβαια, διπλασιάζεται με μια γενική επιδοκιμασία) είναι η βασιλική οδός για να θεωρηθεί κάποιος θύμα, συνεπώς να αποκτήσει μια παρηγοριά για τις αντιξοότητες της ζωής. Παραληρώντας μέσα στην ίδια του τη σπουδαιότητα, χωρίς όμως να καταφέρνει να έχει πρόσβαση στις απολαύσεις της ατομικής ζωής του παρελθόντος, ο homo festivus εξοργίζεται και πολλαπλασιάζει τις μορφές εκβιασμών που ονομάζει «ομάδες πίεσης», και που δεν έχουν άλλο λόγο ύπαρξης από το να απαιτούν νόμους και διώξεις.
Ο ερωτισμός έχει καταντήσει όπως το παιδί για όλες τις δουλειές που ναι μεν αναζητά απεγνωσμένα μια ασφαλή κατοικία και σταθερή δουλειά, αλλά φοβάται δε την προοπτική της εύρεση τους… Αυτή η συγκυρία τον καθιστά διαθέσιμο σε νέα είδη κοινωνικών χρήσεων, πολύ διαφορετικών απ’ αυτές που μας είναι ήδη γνωστές από τη μοντέρνα ιστορία. Είναι αναγκαίο να εξετάσουμε εν συντομία δυο εκδοχές αυτών των κοινωνικών χρήσεων.
Αν τα μοναδικά είδη γειτονιών πόλεων που έχουν να επιδείξουν χρήσιμες λειτουργίες αυτοκυβέρνησης στην πραγματική ζωή είναι α) η πόλη ως ολότητα, β) οι δρόμοι και γ) τα δημοτικά διαμερίσματα, τότε ένας αποτελεσματικός σχεδιασμός χώρου για τις γειτονιές των πόλεων θα έπρεπε να στοχεύει σ’ αυτούς τους σκοπούς:
Η κατάρρευση του κομμουνισμού, ως ενός σημαντικού ανταγωνιστή του φιλελεύθερου καπιταλισμού, έχει δημιουργήσει μια κατάσταση ευφορίας μεταξύ των φιλελεύθερων της δεξιάς και του κέντρου, η οποία προσδιορίζεται απλώς από τη σκέψη ότι το «τέλος της ιστορίας», κατά την περιβόητη φράση του Φράνσις Φουκουγιάμα, θα είναι μια «πολύ θλιβερή στιγμή» για όσους έχουν «την τόλμη, το θάρρος, τη φαντασία και τον πολιτικό ιδεαλισμό» σε εκτίμηση.
Οι πόλεις μας διαθέτουν αρκετές γειτονιές νησίδες, πολύ μικρές ώστε να λειτουργήσουν σαν δημοτικά διαμερίσματα, κι εδώ συμπεριλαμβάνω όχι μόνο τις γειτονιές που επλήγησαν από τον πολεοδομικό σχεδιασμό, αλλά και τόσες άλλες περιπτώσεις. Αυτές οι απροσχεδίαστες, μικροσκοπικές οικιστικές μονάδες έχουν μεγαλώσει μέσα στην ιστορική εξέλιξη και, συχνά, είναι θύλακες διακριτών εθνοτικών ομάδων. Επιτελούν συχνά πυκνά όλες τις λειτουργίες των δρόμων με σωστό και δυναμικό τρόπο και, ως εκ τούτου, διατηρούν ευλαβικά υπό τον έλεγχό τους όλα τα είδη κοινωνικών προβλημάτων και αποσύνθεσης που αναπτύσσονται εκ των έσω.
Δεν υπάρχουν φυσικές νόρμες. Παράγωγα της κοινωνίας, οι νόρμες αυτές μπορούν να αλλάζουν, να μετασχηματίζονται επ’ άπειρον. Απαρνηθείτε λοιπόν τις ανησυχίες σας.
Καλωσορίστε αυτό που έρχεται με ένα πνεύμα αισιοδοξίας, ανοιχτής στάσης και ανεκτικότητας. Εξαφανίστε τους δογματισμούς, είναι καθήκον σας ως πολίτες. Μη συνεχίζετε να θεωρείτε αυτονόητο ακόμη και το πιο βέβαιο πράγμα του κόσμου. Μην κατσουφιάζετε με την αβεβαιότητα, όσο άβολη κι αν είναι. Στρέψτε το βλέμμα σας στο μέλλον. Σταματήστε επιτέλους να λέτε «όχι» στον 21ο αιώνα. Βλέπετε τα σημεία αναφοράς σας να κλονίζονται;Ήταν απλώς φετίχ, θα βρείτε άλλα.Μην πανικοβάλλεστε λοιπόν.
Η σεξουαλική ηδονή είναι αναμφισβήτητα η κορυφαία των ευχάριστων απολαύσεων· υπηρετεί, πράγματι, σαν πρότυπο βάσει του οποίου υπολογίζονται όλες οι υπόλοιπες απολαύσεις, οι οποίες εν τέλει είναι, κατά γενική ομολογία, ισχνές αντανακλάσεις στην καλύτερη, φτηνές απομιμήσεις στη χειρότερη. Ό,τι ειπώθηκε παραπάνω για τη στρατηγική της ζωής, η οποία αφορά τη συλλογή απολαύσεων γενικά, εφαρμόζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό σ’ αυτή καθαυτή τη μεταμοντέρνα εκδοχή του ερωτισμού: την «πολιτιστική επεξεργασία» του σεξ.
Η λέξη γειτονιά έχει φτάσει να ακούγεται σαν ρομάντζο. Ως συναισθηματική έννοια, η «γειτονιά» είναι επιβλαβής για τον πολεοδομικό σχεδιασμό. Μας οδηγεί στην προσπάθεια να παραποιούμε τη ζωή στην πόλη σαν να πρόκειται για αντιγραφή του χωριού ή της κωμόπολης. Αυτή η συναισθηματικότητα παίζει μόνο μαζί με τις αγνές προθέσεις αφήνοντας απ’ έξω την κοινή λογική.
Αν η εποχή μας είναι τέτοια, ώστε το συγκεκριμένο να υποχωρεί, όπως ένα δάπεδο που καταρρέει, όλα όσα αποκρύπτονται από την κυρίαρχη γλώσσα αποτελούν αυτή την κατάρρευση. Ο τρόπος που βλέπει τον κόσμο ο homo festivus είναι μια μυθοπλασία που περικλείει τα ιδιαίτερα συμφέροντά του ως «άρχουσας τάξης». Μ’ αυτές τις φαινομενικά μη-συνεκτικές φλυαρίες, αποσκοπεί σε ένα μόνο πράγμα…