Mark Lilla – Οι δύο δρόμοι για τη γαλλική Νέα Δεξιά
O διανοητικός Oικουμενισμός αυτών των συγγραφέων είναι πρόδηλος στα άρθρα τους, τα οποία διανθίζονται με αναφορές στον George Orwell, τη μυστικίστρια συγγραφέα και αγωνίστρια Simone Weil, τον αναρχικό του 19ου αιώνα Pierre-Joseph Proudhon, τον Martin Heidegger και την Hannah Arendt, τον νεαρό Marx, τον πρώην μαρξιστή και ρωμαιοκαθολικό φιλόσοφο Alasdair Macintyre, και ιδιαίτερα τον, αριστεριστή στις πολιτικές του απόψεις και συντηρητικό σε ζητήματα κουλτούρας, Αμερικανό ιστορικό Christopher Lasch, των οποίων τα τσιτάτα –«το ξερίζωμα ξεριζώνει τα πάντα εκτός από την ανάγκη για ρίζες»– επαναλαμβάνονται σαν προσευχές μάντρα.
Ο homo festivus και ο καταναγκασμός της ευτυχίας
Κάθε άλλο παρά περιπέτεια, η ευτυχία σήμερα επιβάλλεται σαν οφειλή, σαν μετα-ηθικό χρέος μιας ζωής όπου το άτομο αφήνεται μόνο του. Αυτό δε μαρτυρά και όλη η ιδεολογική επένδυση για την οποία φροντίζει ο ψυχολογισμός των καιρών μας;
Η άρνηση των απολαύσεων και η ηδονιστική αντεπίθεση
Στη μακρόπνοη πορεία προς την κατάργηση του παιχνιδιού, τα μεταφυσικά θεμέλια τέθηκαν σε μια πρώιμη μορφή από τον εβραϊσμό και τον χριστιανισμό, προτού τα επαναδιαπραγματευτεί η κληρονομημένη φιλοσοφική σκέψη και ιδιαίτερα ο φιλελευθερισμός και ο μαρξισμός.
Woke: ο ανοιχτόμυαλος μακαρθισμός της Αριστεράς
Μια νέα μόδα ήρθε για να ανανεώσει το λεξιλόγιο, την αισθητική και τους τρόπους συμπεριφοράς των φιλελεύθερων κοινωνιών και ακούει στο όνομα «woke» – παλιότερα και «πολιτική ορθότητα».
Homo ludens: η σημασία του παιχνιδιού για τις ζωές των ανθρώπων
Το πραγματικό παιχνίδι, στην πολιτισμική και οντολογική του στιβάδα, δε δύναται να τοποθετηθεί υπό τη σκέπη της συνηθισμένης ζωής, βρίσκεται έξω απ’ αυτήν, σε καμία περίπτωση δεν αντανακλά μια φτηνή ικανοποίηση των ορέξεων.
Η οικολογική στροφή του καπιταλισμού
Σε τελική ανάλυση, η οικολογία μακράν του να λειτουργεί ως κώδωνας του κινδύνου απέναντι σε μια αυτοκαταστροφική οργάνωση της παραγωγής, πλέον περνάει στη φάση της ιδανικής ευκαιρίας για την επανεκκίνηση του μπλοκαρισμένου καπιταλισμού.
Η κοινωνία της διαρκούς απασχόλησης
Αυτή η εξέχουσα θέση που καταλαμβάνει η εργασία σήμερα στο κοινωνικό φαντασιακό, η συνταύτισή της με τη ζωή στην ύψιστη κατάσταση, προλογίζει και το πέρασμα απ’ την κοινωνία πλήρους απασχόλησης στην κοινωνία διαρκούς απασχόλησης.
Η ψυχή στον βωμό του μόχθου και η εργασία ως προνόμιο
Όταν θεσμοί όπως η οικογένεια, η εκπαίδευση, η φιλία δεν καταφέρνουν να υπαχθούν και να προσαρμοστούν στους κανόνες της αυτορρυθμιζόμενης αγοράς, τότε αποτελούν τροχοπέδη για την πορεία της καριέρας, την ανάπτυξη του επαγγελματικού Εγώ και την εξέλιξη του εαυτού μας σε μικροσκοπική επιχείρηση. Πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου ότι η κοινωνική κινητικότητα που καθοδηγεί το όνειρο της επαγγελματικής ανέλιξης προϋποθέτει χαλαρούς και εύθραυστους δεσμούς, μακριά από συναισθηματικές φορτίσεις και ψυχική επένδυση, που μπορούν ανά πάσα στιγμή να σπάσουν.
Πολιτική και δημοκρατία στον ανεστραμμένο κόσμο
Αυτό που βλέπουμε να συντελείται μπρος στα μάτια μας είναι η παρακμή της πολιτικής βούλησης ακριβώς τη στιγμή που είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Άνθρωποι τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς επιμένουν να μας εξηγούν μέσα από στατιστικά στοιχεία, γκάλοπ, αρθρογραφίες γνώμης και powerpoint παρουσιάσεις στα αμφιθέατρα ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική».
Μια κοινωνία εργαζομένων χωρίς εργασία
Όταν η σιωπή που περιβάλλει την ανεργία σπάει, τότε ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με μια πρωτοφανή αμηχανία, με μια έλλειψη ίσως ερμηνευτικών σχημάτων και αναλυτικών κατηγοριών ικανών να συσχετίσουν το ανθρωπολογικό με το οικονομικό, το συγκεκριμένο με το αφηρημένο, την ψυχική κατάσταση με την αριθμητική καταμέτρηση.